Διότι χρεοκοπίες σε ανεπτυγμένες (δυτικές) οικονομίες είχαν παρατηρηθεί πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και αυτές είχαν σχέση με κρίση στο τραπεζικό σύστημα. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι πτωχεύσεις περιορίστηκαν στις αναπτυσσόμενες, κυρίως, οικονομίες. Σε αυτό συνέβαλε ώς ένα βαθμό η ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ωστόσο, δεν αποδείχθηκε το αποτελεσματικότερο φάρμακο για όλες τις περιπτώσεις. Ετσι, μεγάλες κρίσεις και χρεοκοπίες δεν αποφεύχθηκαν στο Περού και στις Φιλιππίνες, μολονότι δέχθηκαν βοήθεια από το ΔΝΤ 24 και 23 φορές αντίστοιχα. Διευκρινίζεται ότι από το 1950 μέχρι τη δεκαετία του 1970, το ΔΝΤ έπαιζε περισσότερο τον ρόλο κεντρικής τράπεζας και είχε συνδεθεί λιγότερο με τον ρόλο του μηχανισμού στον οποίο κατέφευγαν μόνο οι χρεοκοπημένες χώρες. Πάντως, μεταξύ των ανεπτυγμένων οικονομιών, το ρεκόρ εμφανίζει η Βρετανία, η οποία έχει καταφύγει στο ΔΝΤ 11 φορές (έχει ενταχθεί σε 11 προγράμματα χρηματοδότησης του ΔΝΤ).
Ορισμός
Η Ρέινχαρτ θεωρεί χρεοκοπίες και τις περιπτώσεις κατά τις οποίες οι χώρες αναγκάστηκαν να πραγματοποιήσουν αναδιάρθρωση χρέους ή να δεχθούν οικονομική βοήθεια από το ΔΝΤ προκειμένου να αποφύγουν τη χρεοκοπία. Σε αυτήν την κατηγορία εντάσσει και την Ελλάδα το 2010.Οι πιο χαρακτηριστικές από τις «σύγχρονες» χρεοκοπίες, λόγω υψηλών χρεών, είναι εκείνη της Βραζιλίας και της Ελλάδας. Περιπτώσεις ανεπτυγμένων οικονομιών που πτώχευσαν πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι εκείνες του Βελγίου, του Καναδά και της Βρετανίας, που συνδέονται με κρίση στον τραπεζικό κλάδο.
Περιπτώσεις χρέους ιδιωτικού τομέα που οδήγησε σε μεγάλη τραπεζική κρίση και πτώχευση κράτους θεωρούνται εκείνες της Ισλανδίας και της Ταϊλάνδης. Είχαν προηγηθεί παρόμοιες κρίσεις στις ΗΠΑ την περίοδο 1865 - 1913 και πιο πρόσφατα στην Ιαπωνία το 1992.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου